MARTA KOPROWICZ
Muzyka jazzowa jako charakterystyka świata bohaterów w filmie Niewinni czarodzieje

Rozdział stanowi próbę analizy i interpretacji filmu Niewinni czarodzieje Andrzeja Wajdy z 1960 roku, dla której punktem wyjścia jest muzyka autorstwa Krzysztofa Komedy-Trzcińskiego. Naczelną funkcją ilustracji muzycznej skomponowanej do tego obrazu jest charakterystyka głównego bohatera i środowiska jazzowego przedstawionego w filmie oraz oddanie kolorytu polskiej epoki końca lat pięćdziesiątych i początku sześćdziesiątych XX wieku, kiedy młodzież ogarnęła powszechna jazzomania. Chociaż z pozoru zadanie powierzone kompozytorowi wydaje się banalne w realizacji, Komeda udowodnił, jak ciekawe rozwiązania można wykorzystać, by przedstawić muzyczny portret pokolenia jazzu. Analiza środków muzycznych zastosowanych przez kompozytora — od rytmicznych be-bopowych brzmień po nostalgiczne melodie, świadome żonglowanie różnorodną stylistyką jazzową i kolorystyką instrumentów oraz przeciwstawianie ilustracji diegetycznej ścieżce płynącej „z offu” — pozwala domyślać się znaczeń muzycznych, których celem nie było jedynie ukazanie szerokiego spectrum możliwości kompozytorskich. Wiedza na temat nieustannego dążenia Komedy do zrozumienia wizji reżyserskiej każdego filmu w połączeniu z bogatym materiałem ścieżki dźwiękowej Niewinnych czarodziejów staje się pretekstem do poszukiwań, a zarazem kluczem do interpretacji obrazu sięgających głębiej, niż tylko krytyka młodego pokolenia „czarującego” świat przybieranymi przez siebie pozami.